Karol Adamiecki
Karol Adamiecki jest to jedna z bardziej interesujących postaci życia gospodarczego XX w. Całe swoje życie poświęcił tworzeniu i rozpowszechnianiu naukowej organizacji pracy.
Karol Adamiecki urodził się 18 marca 1866 roku w Dąbrowie Górniczej. Ukończył z odznaczeniem Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi, następnie studiował w Instytucie Technologicznym, gdzie w 1891 r. uzyskał stopień inżyniera – technologa. W tym samym roku powrócił do Dąbrowy Górniczej i rozpoczął pracę zawodową w Hucie Bankowej. W 1898 roku Adamiecki wraz z rodziną przenosi się na południe Rosji do Zakładów Hutniczych i Fabryki Parowozów. W 1901 r. został dyrektorem technicznym w Towarzystwie Akcyjnym Walcowni Rur i Żelaza w Jekatierinosławiu. Tam także dokonał własnych usprawnień procesu walcowania oraz prowadził ogólniejsze badania czynników oddziałujących negatywnie na organizację produkcji.
Najwcześniejszą wersję opracowanych przez siebie zasad organizacji pracy zbiorowej Karol Adamiecki przedstawił w lutym 1903 roku w Towarzystwie Technicznym w Jekatierinosławiu w formie odczytu w języku rosyjskim pt. Wykreślna metoda organizowania pracy zbiorowej w walcowniach. Referat wywołał sensację i zażarte spory wśród inżynierów rosyjskich. Adamiecki uzasadniał konieczność uzgadniania pracy urządzeń i ludzi jako warunek powodzenia pracy zespołowej, wprowadzając nieznane przed nim w technice pojęcia harmonizacji pracy w czasie. Nadał swej myśli technicznej i wnioskom postać wykreślną, w wyniku czego powstał harmonogram – wykres zbiorowej pracy opracowany na przykładzie procesu produkcyjnego walcowni, której dyrektorem wówczas był Adamiecki.
W 1906 r. Adamiecki objął stanowisko dyrektora Zakładów Hutniczych w Ostrowcu Świętokrzyskim, gdzie podczas wielodniowego strajku wykazał solidarność z robotnikami, zaś rok później objął stanowisko dyrektora w Towarzystwie Akcyjnym Ceramicznym “Korwinów” k/Częstochowy. Tam również dokonał istotnych usprawnień procesu suszenia wyrobów ceramicznych, przekonstruował prasy, znacznie podnosząc ich wydajność, zbilansował wykorzystanie ciepła w urządzeniach cegielni, także doprowadzając do zmniejszenia strat i wydatków ciepła. W 1908 r. w Stowarzyszeniu Techników w Warszawie przedstawił koncepcję ekonomicznych aspektów procesu produkcji, traktując koszty własne jako miernik dobrej lub złej organizacji pracy, publikując ją w 1909 r. w „Przeglądzie Technicznym” w artykule „Metoda wykreślna organizowania pracy zbiorowej w walcowniach”. W 1911 r. zrezygnował z dalszej kariery w przemyśle, założył własne biuro techniczno-konsultacyjne i jako doradca w zakresie organizacji produkcji współpracował z zakładami przemysłowymi, m.in. z fabryką wagonów i maszyn Lilpop, Rau i Löwenstein w Warszawie i zakładami stalowymi K. Rudzki i S-ka w Mińsku Mazowieckim. Podczas I wojny światowej był doradcą kilku wielkich zakładów hutniczych w Rosji. W 1915 roku w Warszawie Stowarzyszenie Techników urządziło cykl konferencji, które doprowadziły do zgodnych wniosków, że same bogactwa naturalne i zjednoczony potencjał gospodarczy ziem polskich nie zapewnią odrodzonemu państwu samodzielności, jeśli praca nie będzie wydajna i dobrze zorganizowana. Po odzyskaniu niepodległości Piotr Drzewiecki, przyjaciel Adamieckiego, w 1919 r. założył wraz z nim stowarzyszenie „Liga Pracy”. Nie spełniła ona jednak pokładanych w niej nadziei, zaś Instytut Naukowej Organizacji musiał zostać z powodów finansowych zlikwidowany. Adamiecki nie krył rozczarowania po owych niepowodzeniach.
Jako profesor Politechniki Warszawskiej Adamiecki objął w 1919 r. katedrę technologii metali i walcownictwa. Od 1922 r. kierował, świeżo utworzoną na wydziale mechanicznym, katedrą zasad organizacji pracy i przedsiębiorstw przemysłowych. Opiekował się studenckimi kołami naukowymi. Współpracował ze Stowarzyszeniem Techników Polskich, gdzie z jego inicjatywy zaczęły od 1923 r. powstawać koła inżynierów organizacji pracy, w 1924 r. liczące już 400 członków. Dzięki zabiegom Karola Adamieckiego w 1925 r. nie doszło do rozbicia międzynarodowego ruchu naukowej organizacji pracy. Na IV Kongresie w 1929 r. w Paryżu Karol Adamiecki został wybrany wiceprzewodniczącym Międzynarodowego Komitetu Naukowej Organizacji z siedzibą w Genewie.
Zmarł 16 maja 1933 roku w Warszawie.
